• We kindly request chatzozo forum members to follow forum rules to avoid getting a temporary suspension. Do not use non-English languages in the International Sex Chat Discussion section. This section is mainly created for everyone who uses English as their communication language.

ഒരു രാജകുമാരിയുടെ കഥ

ajith456

Epic Legend
Senior's
Chat Pro User
ഇത് ഒരു രാജകുമാരിയുടെ കഥയാണ്. ഐശ്വര്യം ക്ഷയിച്ചു പോകുന്ന ഒരു രാജ്യത്തെ വയസ്സായ ഒരു
മഹാരാജാവിന്റെയും രാജ്ഞിയുടെയും എക പുത്രിയുടെ കഥ..
രാജ്യത്തിന്റെ ഐശ്വര്യം വീണ്ടേ ടുക്കാനും ജനങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി അത് പരിഹരിക്കാനും തന്റെ പ്രായം ഒരു തടസ്സം ആണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ രാജാവ് രാജ്യ ഭരണം വച്ച് ഒഴിയാൻ നിർബന്ധിതനായി.
രാജ്യഭരണം ആർക്ക് കൈമാറും ..
പല ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങൾ രാജാവിന്റെ മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു...
പക്ഷേ ആ ചിരികൾക്കു പിന്നിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ദുഷ്ടത ഈ രാജ്യത്തെ ആകമാനം നശിപ്പിക്കും...
എന്തു ചെയ്യും...
പെട്ടെന്ന് അതാ ദർബാറിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന രാജകുമാരി....
രാജാവ് ഒന്നു ഞെട്ടി...
രാജകുമാരി തന്റെ ദുഖത്തിൽ നിന്നും മോചിതയായിട്ടുള്ള വരവാണ്...
താൻ കൊടുത്ത സ്നേഹത്തിന് പകരമായി വഞ്ചന മാത്രം തിരിച്ചു തന്നവർ മനസ്സിൽ ഏൽപ്പിച്ച മുറിവുകളുടെ വേദനയിൽ നിന്നും രാജകുമാരി മുക്തി നേടിയിരിക്കുന്നു.....
" പിതാവേ ഞാൻ പോകാം ... ജനങ്ങളിലേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കാൻ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകാം".
"കുമാരി ഒറ്റക്കോ...." എന്ന് ചിലർ
" അതിനുള്ള സാമർഥ്യം നിനക്കുണ്ടോ" എന്ന് മറ്റു ചിലർ ....
"കുമാരിയുടെ തുണയ്ക്ക് ഒരു കാവൽ പട കൂടി അയക്കണം"
എന്നിങ്ങനെ രാജകുമാരിയെ പരിഹസിച്ച് പലരും പലതും പറഞ്ഞു..
അപ്പോൾ രാജാവ് നോക്കിയത് കുമാരിയുടെ കണ്ണിലേക്കാണ് ....
വേദനകളിൽ നിന്ന് പാഠം ഉൾക്കൊണ്ട് ഉറച്ച തീരുമാനം എടുക്കാൻ കഴിവുളളവരുടെ കണ്ണുകളിൽ മാത്രം കാണുന്ന ഒരു തിളക്കം രാജൻ കണ്ടു...
ഭൂരിയോളം സ്നേഹവും സഹനവും കൈമുതലായിട്ടുള്ള പെണ്ണിന്റെ ശക്തിയേ കുറച്ചു കണ്ട എല്ലാവരോടുമായി രാജൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു..
"എന്റെ മകൾ തന്നെ പോകും ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെ...."
അങ്ങനെ ആ രാജകുമാരി തന്റെ ജീവിതത്തെ തന്നെ മാറ്റാൻ കഴിവുള്ള ഒരു യാത്രയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിക്കുകയാണ്........ (next part tomorrow)
 
ഇത് ഒരു രാജകുമാരിയുടെ കഥയാണ്. ഐശ്വര്യം ക്ഷയിച്ചു പോകുന്ന ഒരു രാജ്യത്തെ വയസ്സായ ഒരു
മഹാരാജാവിന്റെയും രാജ്ഞിയുടെയും എക പുത്രിയുടെ കഥ..
രാജ്യത്തിന്റെ ഐശ്വര്യം വീണ്ടേ ടുക്കാനും ജനങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി അത് പരിഹരിക്കാനും തന്റെ പ്രായം ഒരു തടസ്സം ആണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ രാജാവ് രാജ്യ ഭരണം വച്ച് ഒഴിയാൻ നിർബന്ധിതനായി.
രാജ്യഭരണം ആർക്ക് കൈമാറും ..
പല ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങൾ രാജാവിന്റെ മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു...
പക്ഷേ ആ ചിരികൾക്കു പിന്നിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ദുഷ്ടത ഈ രാജ്യത്തെ ആകമാനം നശിപ്പിക്കും...
എന്തു ചെയ്യും...
പെട്ടെന്ന് അതാ ദർബാറിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന രാജകുമാരി....
രാജാവ് ഒന്നു ഞെട്ടി...
രാജകുമാരി തന്റെ ദുഖത്തിൽ നിന്നും മോചിതയായിട്ടുള്ള വരവാണ്...
താൻ കൊടുത്ത സ്നേഹത്തിന് പകരമായി വഞ്ചന മാത്രം തിരിച്ചു തന്നവർ മനസ്സിൽ ഏൽപ്പിച്ച മുറിവുകളുടെ വേദനയിൽ നിന്നും രാജകുമാരി മുക്തി നേടിയിരിക്കുന്നു.....
" പിതാവേ ഞാൻ പോകാം ... ജനങ്ങളിലേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കാൻ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകാം".
"കുമാരി ഒറ്റക്കോ...." എന്ന് ചിലർ
" അതിനുള്ള സാമർഥ്യം നിനക്കുണ്ടോ" എന്ന് മറ്റു ചിലർ ....
"കുമാരിയുടെ തുണയ്ക്ക് ഒരു കാവൽ പട കൂടി അയക്കണം"
എന്നിങ്ങനെ രാജകുമാരിയെ പരിഹസിച്ച് പലരും പലതും പറഞ്ഞു..
അപ്പോൾ രാജാവ് നോക്കിയത് കുമാരിയുടെ കണ്ണിലേക്കാണ് ....
വേദനകളിൽ നിന്ന് പാഠം ഉൾക്കൊണ്ട് ഉറച്ച തീരുമാനം എടുക്കാൻ കഴിവുളളവരുടെ കണ്ണുകളിൽ മാത്രം കാണുന്ന ഒരു തിളക്കം രാജൻ കണ്ടു...
ഭൂരിയോളം സ്നേഹവും സഹനവും കൈമുതലായിട്ടുള്ള പെണ്ണിന്റെ ശക്തിയേ കുറച്ചു കണ്ട എല്ലാവരോടുമായി രാജൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു..
"എന്റെ മകൾ തന്നെ പോകും ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെ...."
അങ്ങനെ ആ രാജകുമാരി തന്റെ ജീവിതത്തെ തന്നെ മാറ്റാൻ കഴിവുള്ള ഒരു യാത്രയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിക്കുകയാണ്........ (next part tomorrow)
Adipoli:clapping::Laugh1:
 
ഇത് ഒരു രാജകുമാരിയുടെ കഥയാണ്. ഐശ്വര്യം ക്ഷയിച്ചു പോകുന്ന ഒരു രാജ്യത്തെ വയസ്സായ ഒരു
മഹാരാജാവിന്റെയും രാജ്ഞിയുടെയും എക പുത്രിയുടെ കഥ..
രാജ്യത്തിന്റെ ഐശ്വര്യം വീണ്ടേ ടുക്കാനും ജനങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി അത് പരിഹരിക്കാനും തന്റെ പ്രായം ഒരു തടസ്സം ആണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ രാജാവ് രാജ്യ ഭരണം വച്ച് ഒഴിയാൻ നിർബന്ധിതനായി.
രാജ്യഭരണം ആർക്ക് കൈമാറും ..
പല ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങൾ രാജാവിന്റെ മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു...
പക്ഷേ ആ ചിരികൾക്കു പിന്നിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ദുഷ്ടത ഈ രാജ്യത്തെ ആകമാനം നശിപ്പിക്കും...
എന്തു ചെയ്യും...
പെട്ടെന്ന് അതാ ദർബാറിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന രാജകുമാരി....
രാജാവ് ഒന്നു ഞെട്ടി...
രാജകുമാരി തന്റെ ദുഖത്തിൽ നിന്നും മോചിതയായിട്ടുള്ള വരവാണ്...
താൻ കൊടുത്ത സ്നേഹത്തിന് പകരമായി വഞ്ചന മാത്രം തിരിച്ചു തന്നവർ മനസ്സിൽ ഏൽപ്പിച്ച മുറിവുകളുടെ വേദനയിൽ നിന്നും രാജകുമാരി മുക്തി നേടിയിരിക്കുന്നു.....
" പിതാവേ ഞാൻ പോകാം ... ജനങ്ങളിലേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കാൻ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകാം".
"കുമാരി ഒറ്റക്കോ...." എന്ന് ചിലർ
" അതിനുള്ള സാമർഥ്യം നിനക്കുണ്ടോ" എന്ന് മറ്റു ചിലർ ....
"കുമാരിയുടെ തുണയ്ക്ക് ഒരു കാവൽ പട കൂടി അയക്കണം"
എന്നിങ്ങനെ രാജകുമാരിയെ പരിഹസിച്ച് പലരും പലതും പറഞ്ഞു..
അപ്പോൾ രാജാവ് നോക്കിയത് കുമാരിയുടെ കണ്ണിലേക്കാണ് ....
വേദനകളിൽ നിന്ന് പാഠം ഉൾക്കൊണ്ട് ഉറച്ച തീരുമാനം എടുക്കാൻ കഴിവുളളവരുടെ കണ്ണുകളിൽ മാത്രം കാണുന്ന ഒരു തിളക്കം രാജൻ കണ്ടു...
ഭൂരിയോളം സ്നേഹവും സഹനവും കൈമുതലായിട്ടുള്ള പെണ്ണിന്റെ ശക്തിയേ കുറച്ചു കണ്ട എല്ലാവരോടുമായി രാജൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു..
"എന്റെ മകൾ തന്നെ പോകും ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെ...."
അങ്ങനെ ആ രാജകുമാരി തന്റെ ജീവിതത്തെ തന്നെ മാറ്റാൻ കഴിവുള്ള ഒരു യാത്രയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിക്കുകയാണ്........ (next part tomorrow)
Happy Journey രാജകുമാരി:clapping:
വിജായാശംസകൾ :whistle::fest:

:headphones:GÖØD MÒRÑÏNG:headphones:
 
ഇത് ഒരു രാജകുമാരിയുടെ കഥയാണ്. ഐശ്വര്യം ക്ഷയിച്ചു പോകുന്ന ഒരു രാജ്യത്തെ വയസ്സായ ഒരു
മഹാരാജാവിന്റെയും രാജ്ഞിയുടെയും എക പുത്രിയുടെ കഥ..
രാജ്യത്തിന്റെ ഐശ്വര്യം വീണ്ടേ ടുക്കാനും ജനങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി അത് പരിഹരിക്കാനും തന്റെ പ്രായം ഒരു തടസ്സം ആണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ രാജാവ് രാജ്യ ഭരണം വച്ച് ഒഴിയാൻ നിർബന്ധിതനായി.
രാജ്യഭരണം ആർക്ക് കൈമാറും ..
പല ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങൾ രാജാവിന്റെ മുന്നിൽ തെളിഞ്ഞു...
പക്ഷേ ആ ചിരികൾക്കു പിന്നിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ദുഷ്ടത ഈ രാജ്യത്തെ ആകമാനം നശിപ്പിക്കും...
എന്തു ചെയ്യും...
പെട്ടെന്ന് അതാ ദർബാറിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്ന രാജകുമാരി....
രാജാവ് ഒന്നു ഞെട്ടി...
രാജകുമാരി തന്റെ ദുഖത്തിൽ നിന്നും മോചിതയായിട്ടുള്ള വരവാണ്...
താൻ കൊടുത്ത സ്നേഹത്തിന് പകരമായി വഞ്ചന മാത്രം തിരിച്ചു തന്നവർ മനസ്സിൽ ഏൽപ്പിച്ച മുറിവുകളുടെ വേദനയിൽ നിന്നും രാജകുമാരി മുക്തി നേടിയിരിക്കുന്നു.....
" പിതാവേ ഞാൻ പോകാം ... ജനങ്ങളിലേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കാൻ ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകാം".
"കുമാരി ഒറ്റക്കോ...." എന്ന് ചിലർ
" അതിനുള്ള സാമർഥ്യം നിനക്കുണ്ടോ" എന്ന് മറ്റു ചിലർ ....
"കുമാരിയുടെ തുണയ്ക്ക് ഒരു കാവൽ പട കൂടി അയക്കണം"
എന്നിങ്ങനെ രാജകുമാരിയെ പരിഹസിച്ച് പലരും പലതും പറഞ്ഞു..
അപ്പോൾ രാജാവ് നോക്കിയത് കുമാരിയുടെ കണ്ണിലേക്കാണ് ....
വേദനകളിൽ നിന്ന് പാഠം ഉൾക്കൊണ്ട് ഉറച്ച തീരുമാനം എടുക്കാൻ കഴിവുളളവരുടെ കണ്ണുകളിൽ മാത്രം കാണുന്ന ഒരു തിളക്കം രാജൻ കണ്ടു...
ഭൂരിയോളം സ്നേഹവും സഹനവും കൈമുതലായിട്ടുള്ള പെണ്ണിന്റെ ശക്തിയേ കുറച്ചു കണ്ട എല്ലാവരോടുമായി രാജൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു..
"എന്റെ മകൾ തന്നെ പോകും ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെ...."
അങ്ങനെ ആ രാജകുമാരി തന്റെ ജീവിതത്തെ തന്നെ മാറ്റാൻ കഴിവുള്ള ഒരു യാത്രയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിക്കുകയാണ്........ (next part tomorrow)
:heart1::clapping:
 
അങ്ങനെ രാജകുമാരി തന്റെ യാത്ര തുടങ്ങി...
യാത്രയുടെ ആദ്യ ദിനം രാജകുമാരി അടിയാളൻമാർ തിങ്ങി പാർക്കുന്ന ഒരു ഗ്രാമത്തിലേയ്ക്ക് പോയി
ഒരു അടിയാളത്തിയുടെ വേഷത്തിൽ അവിടെ എത്തി...
നഗര സൗന്ദര്യത്തിൽ തീർത്തും ഒറ്റപേട്ട അവസ്ഥയിൽ ജീവിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം...
അവിടെ രാജകുമാരി ഒരു കുട്ടിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു..
ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് അവന്റെ മുഖത്തെ ക്ഷീണത്തിൽ നിന്ന് വ്യക്തം...
"എന്തുണ്ടായി കുഞ്ഞേ"
" ഇല്ല നന്നായി വിശക്കുന്നു ...
വീട്ടിൽ അമ്മയ്ക്കും സുഖമില്ല വിശന്ന് കിടക്കുകയാണ് ..."
"മറ്റ് കൂരയിൽ ഉള്ളവരോട് ചോദിക്കാമായിരുന്നില്ലേ...."
"മിക്ക കൂരയിലും ഇത് തന്നെ അവസ്ഥ....."
രാജകുമാരി ചിന്തിച്ചു ഒരു നേരം വിശപ്പ് എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല ഇവിടെ എന്നെ ക്കാൾ മൂത്തവർ ഇളയവർ ഒരു ദിവസം വരെ പട്ടിണി കിടക്കുന്നു...
നല്ല അടച്ചുറപ്പുള്ള ഒരു കൂര പോലും ഇല്ലാതെ......
രാജകുമാരി തന്റെ കയ്യിൽ കരുതിയ ധാന്യങ്ങൾ എടുത്തു....
ഇത് കൊടുത്താലും എല്ലാവരുടെ വിശപ്പ് ശമിക്കില്ല....

"നീ എല്ലാവരുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും അവരുടെ കയ്യിൽ ഉള്ള ധാന്യങ്ങൾ അ എത്ര തന്നെ ചെറുത് ആണെങ്കിൽ പോലും കൊണ്ടു വാ . നമുക്ക് എല്ലാവർക്കുമുള്ള ഭക്ഷണം ഒരുമിച്ച് പാകം ച്ചെയാം" ആ കുട്ടിയോടായി കുമാരി പറഞ്ഞു
തന്റെ രാജമുദ്ര മോതിരം പോലും വിറ്റ് കുമാരി അവർക് എല്ലാവർക്കും അവശ്യമുള്ള ധാന്യങ്ങൾ കുമാരി ശരിയാക്കി ...
കുമാരി തന്നെ പാകം ചെയ്ത ഭക്ഷണം എല്ലാവർക്കുമായി വീതിച്ച് നൽകി...
അപ്പോൾ നേരത്തെ കണ്ട ആ കുട്ടിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ വീഴുന്നത് കുമാരി ശ്രദ്ധിച്ചു .
അപ്പോൾ കുമാരി മനസ്സിലാക്കി
എന്താണ് വിശപ്പ് എന്നും എന്താണ് അതിന്റെ വില എന്നും. (to be continued)
 
അങ്ങനെ രാജകുമാരി തന്റെ യാത്ര തുടങ്ങി...
യാത്രയുടെ ആദ്യ ദിനം രാജകുമാരി അടിയാളൻമാർ തിങ്ങി പാർക്കുന്ന ഒരു ഗ്രാമത്തിലേയ്ക്ക് പോയി
ഒരു അടിയാളത്തിയുടെ വേഷത്തിൽ അവിടെ എത്തി...
നഗര സൗന്ദര്യത്തിൽ തീർത്തും ഒറ്റപേട്ട അവസ്ഥയിൽ ജീവിക്കുന്ന ഒരു കൂട്ടം...
അവിടെ രാജകുമാരി ഒരു കുട്ടിയെ ശ്രദ്ധിച്ചു..
ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് അവന്റെ മുഖത്തെ ക്ഷീണത്തിൽ നിന്ന് വ്യക്തം...
"എന്തുണ്ടായി കുഞ്ഞേ"
" ഇല്ല നന്നായി വിശക്കുന്നു ...
വീട്ടിൽ അമ്മയ്ക്കും സുഖമില്ല വിശന്ന് കിടക്കുകയാണ് ..."
"മറ്റ് കൂരയിൽ ഉള്ളവരോട് ചോദിക്കാമായിരുന്നില്ലേ...."
"മിക്ക കൂരയിലും ഇത് തന്നെ അവസ്ഥ....."
രാജകുമാരി ചിന്തിച്ചു ഒരു നേരം വിശപ്പ് എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല ഇവിടെ എന്നെ ക്കാൾ മൂത്തവർ ഇളയവർ ഒരു ദിവസം വരെ പട്ടിണി കിടക്കുന്നു...
നല്ല അടച്ചുറപ്പുള്ള ഒരു കൂര പോലും ഇല്ലാതെ......
രാജകുമാരി തന്റെ കയ്യിൽ കരുതിയ ധാന്യങ്ങൾ എടുത്തു....
ഇത് കൊടുത്താലും എല്ലാവരുടെ വിശപ്പ് ശമിക്കില്ല....

"നീ എല്ലാവരുടെ വീട്ടിൽ നിന്നും അവരുടെ കയ്യിൽ ഉള്ള ധാന്യങ്ങൾ അ എത്ര തന്നെ ചെറുത് ആണെങ്കിൽ പോലും കൊണ്ടു വാ . നമുക്ക് എല്ലാവർക്കുമുള്ള ഭക്ഷണം ഒരുമിച്ച് പാകം ച്ചെയാം" ആ കുട്ടിയോടായി കുമാരി പറഞ്ഞു
തന്റെ രാജമുദ്ര മോതിരം പോലും വിറ്റ് കുമാരി അവർക് എല്ലാവർക്കും അവശ്യമുള്ള ധാന്യങ്ങൾ കുമാരി ശരിയാക്കി ...
കുമാരി തന്നെ പാകം ചെയ്ത ഭക്ഷണം എല്ലാവർക്കുമായി വീതിച്ച് നൽകി...
അപ്പോൾ നേരത്തെ കണ്ട ആ കുട്ടിയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ വീഴുന്നത് കുമാരി ശ്രദ്ധിച്ചു .
അപ്പോൾ കുമാരി മനസ്സിലാക്കി
എന്താണ് വിശപ്പ് എന്നും എന്താണ് അതിന്റെ വില എന്നും. (to be continued)
Nice:clapping:
 
അങ്ങനെ യാത്രയുടെ രണ്ടാം ദിനം രാജകുമാരി എത്തുന്നത് ഒരു വിജനമായ ഒരു ഗ്രാമത്തിലേയ്ക്കാണ്...
ഒരു മനുഷ്യർ പുറത്തില്ല...
കുമാരി വിചാരിച്ചു എന്താണ് ഒരു അവധി ദിവസം ആയിട്ടു കൂടി ആരും തന്നെ പുറത്ത് ഇറങ്ങാത്തത്.....
അപ്പോൾ ഒരു വയസ്സായ വൃദ്ധൻ അവിടെ ഇരിക്കുന്നത് കുമാരിയുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു...
"ഈ ഗ്രാമത്തിൽ ആരും തന്നെയില്ലെ..." കുമാരി വൃദ്ധനോടായി ചോദിച്ചു
"ഉണ്ട് എല്ലാവരും അവരുടെ തന്നെ വീട്ടിൽ തന്നെ ഇരുപ്പാണ്."
" പുറത്തിറങ്ങി ഈ അവധി ദിവസം ചിലവഴിക്കാൻ താത്പര്യമില്ലേ ആർക്കും" കുമാരി ചോദിച്ചു

"എല്ലാവർക്കും സന്തോഷം അവരുടെ വീടുകളിൽ തന്നെ അവരുടെ സമയം ചിലവഴിക്കാനാണ്. ആർക്കും സന്തോഷം എല്ലാവരോടുമായി പങ്കിടാൻ താൽപര്യം ഇല്ല.. ഞാൻ ഒർക്കുകയാണ് എന്റെ ബാല്യം... അവധി ദിനങ്ങൾ ഒരു ഉത്സവം ആയിരുന്നു... പരസ്പരം കളികളിൽ ഏർപ്പെട്ട് ഗ്രാമത്തിൽ എല്ലാവരും ചേർന്ന് പാട്ട് ഒക്കേ പാടി നൃത്തം ചെയ്തും ... പരസ്പരം നിറങ്ങൾ വാരി വിതറിയും സന്തോഷം പങ്കിട്ട നാളുകൾ...." അതും പറഞ്ഞു ആ വൃദ്ധൻ താൻ ഇപ്പോഴും സൂക്ഷിക്കുന്ന പല വർണ്ണ ശഭളമായ പല കുപ്പികളിലുള്ള നിറങ്ങൾ കുമാരിയ്ക്കു കാട്ടി കൊടുത്തു...
"നമ്മുക്ക് ആ സന്തോഷം തിരിച്ചു കൊണ്ടു വന്നാലോ..."
കുമാരി അതും പറഞ്ഞു ഒരു പാട്ട് പാടാൻ തുടങ്ങി...
ആ വൃദ്ധൻ പാട്ടിനു നൃത്തം ച ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി...
ഈ ശബ്ദം കേട്ട് ഒരോരുത്തരായി പുറത്തിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി...
അഞ്ച് പത്തായി...
പത്ത് ഇരുപതായി
അങ്ങനെ നിമിഷ നേരം കൊണ്ടു ആ വീടുകളിൽ നിന്ന് എല്ലാവരും പുറത്തിങ്ങി...
ആ വ്യദ്ധന്റേ കണ്ണിൽ നിന്നും വീണ സന്തോഷം മറ്റുള്ളവരിലേയ്ക്ക് പടർന്നു..
എല്ലാവരും പാടാനും നൃത്തം ചെയ്യുവാനും ആരംഭിച്ചു...
താൻ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിരുന്ന നിറങ്ങൾ ആ വൃദ്ധൻ മറ്റുള്ളവർക്കായി നൽകി.
പഴയതു പോലെ എല്ലാവരും അ നിറങ്ങൾ വാരി വിതറി ആ ദിനം ആഘോഷിച്ചു ഒരു ഉത്സവം പോലെ...
അപ്പോൾ കുമാരിയ്ക്കു മറ്റൊരു പാഠം പഠിച്ചു " സന്തോഷം അത് പങ്കു വയ്ക്കുമ്പോൾ ഇരട്ടി ആകും" (to be continued)
 
അങ്ങനെ യാത്രയുടെ രണ്ടാം ദിനം രാജകുമാരി എത്തുന്നത് ഒരു വിജനമായ ഒരു ഗ്രാമത്തിലേയ്ക്കാണ്...
ഒരു മനുഷ്യർ പുറത്തില്ല...
കുമാരി വിചാരിച്ചു എന്താണ് ഒരു അവധി ദിവസം ആയിട്ടു കൂടി ആരും തന്നെ പുറത്ത് ഇറങ്ങാത്തത്.....
അപ്പോൾ ഒരു വയസ്സായ വൃദ്ധൻ അവിടെ ഇരിക്കുന്നത് കുമാരിയുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു...
"ഈ ഗ്രാമത്തിൽ ആരും തന്നെയില്ലെ..." കുമാരി വൃദ്ധനോടായി ചോദിച്ചു
"ഉണ്ട് എല്ലാവരും അവരുടെ തന്നെ വീട്ടിൽ തന്നെ ഇരുപ്പാണ്."
" പുറത്തിറങ്ങി ഈ അവധി ദിവസം ചിലവഴിക്കാൻ താത്പര്യമില്ലേ ആർക്കും" കുമാരി ചോദിച്ചു

"എല്ലാവർക്കും സന്തോഷം അവരുടെ വീടുകളിൽ തന്നെ അവരുടെ സമയം ചിലവഴിക്കാനാണ്. ആർക്കും സന്തോഷം എല്ലാവരോടുമായി പങ്കിടാൻ താൽപര്യം ഇല്ല.. ഞാൻ ഒർക്കുകയാണ് എന്റെ ബാല്യം... അവധി ദിനങ്ങൾ ഒരു ഉത്സവം ആയിരുന്നു... പരസ്പരം കളികളിൽ ഏർപ്പെട്ട് ഗ്രാമത്തിൽ എല്ലാവരും ചേർന്ന് പാട്ട് ഒക്കേ പാടി നൃത്തം ചെയ്തും ... പരസ്പരം നിറങ്ങൾ വാരി വിതറിയും സന്തോഷം പങ്കിട്ട നാളുകൾ...." അതും പറഞ്ഞു ആ വൃദ്ധൻ താൻ ഇപ്പോഴും സൂക്ഷിക്കുന്ന പല വർണ്ണ ശഭളമായ പല കുപ്പികളിലുള്ള നിറങ്ങൾ കുമാരിയ്ക്കു കാട്ടി കൊടുത്തു...
"നമ്മുക്ക് ആ സന്തോഷം തിരിച്ചു കൊണ്ടു വന്നാലോ..."
കുമാരി അതും പറഞ്ഞു ഒരു പാട്ട് പാടാൻ തുടങ്ങി...
ആ വൃദ്ധൻ പാട്ടിനു നൃത്തം ച ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി...
ഈ ശബ്ദം കേട്ട് ഒരോരുത്തരായി പുറത്തിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി...
അഞ്ച് പത്തായി...
പത്ത് ഇരുപതായി
അങ്ങനെ നിമിഷ നേരം കൊണ്ടു ആ വീടുകളിൽ നിന്ന് എല്ലാവരും പുറത്തിങ്ങി...
ആ വ്യദ്ധന്റേ കണ്ണിൽ നിന്നും വീണ സന്തോഷം മറ്റുള്ളവരിലേയ്ക്ക് പടർന്നു..
എല്ലാവരും പാടാനും നൃത്തം ചെയ്യുവാനും ആരംഭിച്ചു...
താൻ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിരുന്ന നിറങ്ങൾ ആ വൃദ്ധൻ മറ്റുള്ളവർക്കായി നൽകി.
പഴയതു പോലെ എല്ലാവരും അ നിറങ്ങൾ വാരി വിതറി ആ ദിനം ആഘോഷിച്ചു ഒരു ഉത്സവം പോലെ...
അപ്പോൾ കുമാരിയ്ക്കു മറ്റൊരു പാഠം പഠിച്ചു " സന്തോഷം അത് പങ്കു വയ്ക്കുമ്പോൾ ഇരട്ടി ആകും" (to be continued)
Hehe superr:angel::clapping:
 
അങ്ങനെ യാത്രയുടെ രണ്ടാം ദിനം രാജകുമാരി എത്തുന്നത് ഒരു വിജനമായ ഒരു ഗ്രാമത്തിലേയ്ക്കാണ്...
ഒരു മനുഷ്യർ പുറത്തില്ല...
കുമാരി വിചാരിച്ചു എന്താണ് ഒരു അവധി ദിവസം ആയിട്ടു കൂടി ആരും തന്നെ പുറത്ത് ഇറങ്ങാത്തത്.....
അപ്പോൾ ഒരു വയസ്സായ വൃദ്ധൻ അവിടെ ഇരിക്കുന്നത് കുമാരിയുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു...
"ഈ ഗ്രാമത്തിൽ ആരും തന്നെയില്ലെ..." കുമാരി വൃദ്ധനോടായി ചോദിച്ചു
"ഉണ്ട് എല്ലാവരും അവരുടെ തന്നെ വീട്ടിൽ തന്നെ ഇരുപ്പാണ്."
" പുറത്തിറങ്ങി ഈ അവധി ദിവസം ചിലവഴിക്കാൻ താത്പര്യമില്ലേ ആർക്കും" കുമാരി ചോദിച്ചു

"എല്ലാവർക്കും സന്തോഷം അവരുടെ വീടുകളിൽ തന്നെ അവരുടെ സമയം ചിലവഴിക്കാനാണ്. ആർക്കും സന്തോഷം എല്ലാവരോടുമായി പങ്കിടാൻ താൽപര്യം ഇല്ല.. ഞാൻ ഒർക്കുകയാണ് എന്റെ ബാല്യം... അവധി ദിനങ്ങൾ ഒരു ഉത്സവം ആയിരുന്നു... പരസ്പരം കളികളിൽ ഏർപ്പെട്ട് ഗ്രാമത്തിൽ എല്ലാവരും ചേർന്ന് പാട്ട് ഒക്കേ പാടി നൃത്തം ചെയ്തും ... പരസ്പരം നിറങ്ങൾ വാരി വിതറിയും സന്തോഷം പങ്കിട്ട നാളുകൾ...." അതും പറഞ്ഞു ആ വൃദ്ധൻ താൻ ഇപ്പോഴും സൂക്ഷിക്കുന്ന പല വർണ്ണ ശഭളമായ പല കുപ്പികളിലുള്ള നിറങ്ങൾ കുമാരിയ്ക്കു കാട്ടി കൊടുത്തു...
"നമ്മുക്ക് ആ സന്തോഷം തിരിച്ചു കൊണ്ടു വന്നാലോ..."
കുമാരി അതും പറഞ്ഞു ഒരു പാട്ട് പാടാൻ തുടങ്ങി...
ആ വൃദ്ധൻ പാട്ടിനു നൃത്തം ച ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി...
ഈ ശബ്ദം കേട്ട് ഒരോരുത്തരായി പുറത്തിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി...
അഞ്ച് പത്തായി...
പത്ത് ഇരുപതായി
അങ്ങനെ നിമിഷ നേരം കൊണ്ടു ആ വീടുകളിൽ നിന്ന് എല്ലാവരും പുറത്തിങ്ങി...
ആ വ്യദ്ധന്റേ കണ്ണിൽ നിന്നും വീണ സന്തോഷം മറ്റുള്ളവരിലേയ്ക്ക് പടർന്നു..
എല്ലാവരും പാടാനും നൃത്തം ചെയ്യുവാനും ആരംഭിച്ചു...
താൻ സൂക്ഷിച്ചു വച്ചിരുന്ന നിറങ്ങൾ ആ വൃദ്ധൻ മറ്റുള്ളവർക്കായി നൽകി.
പഴയതു പോലെ എല്ലാവരും അ നിറങ്ങൾ വാരി വിതറി ആ ദിനം ആഘോഷിച്ചു ഒരു ഉത്സവം പോലെ...
അപ്പോൾ കുമാരിയ്ക്കു മറ്റൊരു പാഠം പഠിച്ചു " സന്തോഷം അത് പങ്കു വയ്ക്കുമ്പോൾ ഇരട്ടി ആകും" (to be continued)
:hearteyes:
 
യാത്രയുടെ മൂന്നാം ദിനം കുമാരി വിഷമത്തിലാണ്...
പക്ഷേ അതിന്റെ കാരണം എന്ത് എന്ന് വ്യക്‌തമാകുന്നില്ല..
തന്റെ കുടുംബത്തെ വിട്ട് വന്നതിന്റെ വിഷമം ആണോ ...
അതോ താൻ മറന്നു എന്ന് വിചാരിച്ച ചിലർ തന്ന സങ്കടകരമായ ഓർമകളാണോ....
അതോ തന്റെ യാത്ര ഭംഗിയായി പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിയുമോ എന്ന പേടിയോ ആകാം.
എന്ത് എന്ന് അറിയാത്ത ഒരു വേദന അവളെ കാർന്നു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...
കാലുകളിൽ തളർച്ച അനുഭവപ്പെടുന്നു...
ഒന്ന് കരയണം എന്ന് ഉണ്ടെങ്കിലും അതിനും പറ്റാത്ത ഒരു മാനസികാവസ്ഥ....
" എന്തു പറ്റി"
അത് കേട്ടപ്പോൾ കുമാരി ഒന്നു ചുറ്റും നോക്കി...
അതാ തന്റെ അതെ പ്രായo തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പെൺ
" ഞാൻ മായ" ആ കുട്ടി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു....
ആ പുഞ്ചിരിയിൽ തന്നെ കുമാരിയ്ക്ക് എന്തേന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി...
പക്ഷേ സ്വന്തം ദുഖങ്ങൾ ആരോടും പറയാൻ താത്പര്യം ഇല്ലാത്ത കുമാരി " ഒന്നും ഇല്ല"
"പിന്നെ വേറുതെ വിഷമിച്ചിരിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് തലയ്ക്കു സുഖമില്ലേ..."
"എന്റെ വിഷമങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ നിനക്ക് ആകുമോ" കുമാരി ദേഷ്യത്തിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു"
ഒരു വലിയ ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് എടുത്ത് നീട്ടി മായ പറഞ്ഞു " ഇത് എനിക്ക് വേണ്ടി കുറച്ച് നേരം പിടിക്കാമോ . ഇത് തറയിൽ വെയ്ക്കരുത് ഇതിൽ കഴുകി ഉണക്കിയ ഭക്ഷ്യധാന്യങ്ങളാണ് ... ഇതിൽ അഴുക്ക് പുരണ്ടാൽ വിറ്റാൽ കിട്ടുന്ന വിലയും കുറയും...
കുറച്ചു നേരം വെച്ചാൽ മതി...
ഞാൻ ഉടനെ വരും"
"ശരി " കുമാരി പറഞ്ഞു
ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് തറയിൽ വയ്ക്കാതെ കുമാരി തന്റെ നിൽപ്പ് തുടങ്ങി..
സമയം കഴിയുന്തോറും മായയെ കാണുന്നില്ല.... മാത്രമല്ല കൈയ്യും തോളും വേദനിക്കാൻ തുടങ്ങി...
വേദന സഹിക്കാൻ പറ്റാതെ കുമാരി ഇരുന്നു പോയി
അപ്പോൾ മായ വന്നു ചോദിച്ചു " എന്തേ ക്ഷീണിച്ചോ"
" എവിടേയായിരുന്നു ഇത്ര നേരം" കുമാരി ദേഷ്യത്തിൽ തന്നെ കറുപടി പറഞ്ഞു..
" ഇതു പോലെയാണ് നമ്മുടെ ദുഖങ്ങളും.. എത്ര നേരം അത് നമ്മുക്ക് ഉള്ളിൽ തന്നെ വയ്ക്കുന്നോ...അത്രയും നമ്മുക്ക് വേദന നൽകുന്നു...
മറിച്ച് അത് മറ്റുള്ളവരോടു കൂടി പകർന്നാൽ മനസ്സിന്റെ വേദന പകുതി കുറയും."
കുമാരി ഒന്ന് ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു ..
"ഇനി കാര്യമായിട്ടു പറയാം.." മായ തുടർന്നു " ഈ ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് പുഴയ്ക്കരികിൽ ഉള്ള വിൽപന കേന്ദ്രത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ഒന്ന് സഹായിക്കുമോ"
"ശരി " കുമാരി സമ്മതം മൂളി ...
അങ്ങനെ അവർ ആ വലിയ കെട്ടിലുള്ളിലെ ധാന്യങ്ങളെ രണ്ടായി പിരിച്ചു പുഴയ്ക്കരികിലേയ്ക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു...
പോകും വഴി കുമാരി തന്റെ ദുഖം മായയോടു പങ്ക് വെച്ചു
മനസ്സിലെ ഭാരം കുറഞ്ഞതു പോലെ...
ധാന്യങ്ങൾ വിറ്റതിനു ശേഷം മായ പറഞ്ഞു നമ്മുക്ക് ആ പുഴയിൽ ഒന്ന് മുങ്ങി നിവരാം..
ആ തണ്ണുത്ത വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി നിവർന്നപ്പോൾ കുമാരിയുടെ മനസ്സ് ശരിക്കും തണുത്തു ...
ആ വെള്ളം തന്ന ഉന്മേഷത്തിന്റെ മാത്രമല്ല..
എന്തും തുറന്നു പറയാൻ പോന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരി യെ കൂടി സമ്പാദിച്ചു കുമാരിയുടെ യാത്ര മുന്നോട്ട് .... (to be continued)
 
യാത്രയുടെ മൂന്നാം ദിനം കുമാരി വിഷമത്തിലാണ്...
പക്ഷേ അതിന്റെ കാരണം എന്ത് എന്ന് വ്യക്‌തമാകുന്നില്ല..
തന്റെ കുടുംബത്തെ വിട്ട് വന്നതിന്റെ വിഷമം ആണോ ...
അതോ താൻ മറന്നു എന്ന് വിചാരിച്ച ചിലർ തന്ന സങ്കടകരമായ ഓർമകളാണോ....
അതോ തന്റെ യാത്ര ഭംഗിയായി പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിയുമോ എന്ന പേടിയോ ആകാം.
എന്ത് എന്ന് അറിയാത്ത ഒരു വേദന അവളെ കാർന്നു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...
കാലുകളിൽ തളർച്ച അനുഭവപ്പെടുന്നു...
ഒന്ന് കരയണം എന്ന് ഉണ്ടെങ്കിലും അതിനും പറ്റാത്ത ഒരു മാനസികാവസ്ഥ....
" എന്തു പറ്റി"
അത് കേട്ടപ്പോൾ കുമാരി ഒന്നു ചുറ്റും നോക്കി...
അതാ തന്റെ അതെ പ്രായo തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പെൺ
" ഞാൻ മായ" ആ കുട്ടി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു....
ആ പുഞ്ചിരിയിൽ തന്നെ കുമാരിയ്ക്ക് എന്തേന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി...
പക്ഷേ സ്വന്തം ദുഖങ്ങൾ ആരോടും പറയാൻ താത്പര്യം ഇല്ലാത്ത കുമാരി " ഒന്നും ഇല്ല"
"പിന്നെ വേറുതെ വിഷമിച്ചിരിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് തലയ്ക്കു സുഖമില്ലേ..."
"എന്റെ വിഷമങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ നിനക്ക് ആകുമോ" കുമാരി ദേഷ്യത്തിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു"
ഒരു വലിയ ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് എടുത്ത് നീട്ടി മായ പറഞ്ഞു " ഇത് എനിക്ക് വേണ്ടി കുറച്ച് നേരം പിടിക്കാമോ . ഇത് തറയിൽ വെയ്ക്കരുത് ഇതിൽ കഴുകി ഉണക്കിയ ഭക്ഷ്യധാന്യങ്ങളാണ് ... ഇതിൽ അഴുക്ക് പുരണ്ടാൽ വിറ്റാൽ കിട്ടുന്ന വിലയും കുറയും...
കുറച്ചു നേരം വെച്ചാൽ മതി...
ഞാൻ ഉടനെ വരും"
"ശരി " കുമാരി പറഞ്ഞു
ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് തറയിൽ വയ്ക്കാതെ കുമാരി തന്റെ നിൽപ്പ് തുടങ്ങി..
സമയം കഴിയുന്തോറും മായയെ കാണുന്നില്ല.... മാത്രമല്ല കൈയ്യും തോളും വേദനിക്കാൻ തുടങ്ങി...
വേദന സഹിക്കാൻ പറ്റാതെ കുമാരി ഇരുന്നു പോയി
അപ്പോൾ മായ വന്നു ചോദിച്ചു " എന്തേ ക്ഷീണിച്ചോ"
" എവിടേയായിരുന്നു ഇത്ര നേരം" കുമാരി ദേഷ്യത്തിൽ തന്നെ കറുപടി പറഞ്ഞു..
" ഇതു പോലെയാണ് നമ്മുടെ ദുഖങ്ങളും.. എത്ര നേരം അത് നമ്മുക്ക് ഉള്ളിൽ തന്നെ വയ്ക്കുന്നോ...അത്രയും നമ്മുക്ക് വേദന നൽകുന്നു...
മറിച്ച് അത് മറ്റുള്ളവരോടു കൂടി പകർന്നാൽ മനസ്സിന്റെ വേദന പകുതി കുറയും."
കുമാരി ഒന്ന് ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു ..
"ഇനി കാര്യമായിട്ടു പറയാം.." മായ തുടർന്നു " ഈ ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് പുഴയ്ക്കരികിൽ ഉള്ള വിൽപന കേന്ദ്രത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ഒന്ന് സഹായിക്കുമോ"
"ശരി " കുമാരി സമ്മതം മൂളി ...
അങ്ങനെ അവർ ആ വലിയ കെട്ടിലുള്ളിലെ ധാന്യങ്ങളെ രണ്ടായി പിരിച്ചു പുഴയ്ക്കരികിലേയ്ക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു...
പോകും വഴി കുമാരി തന്റെ ദുഖം മായയോടു പങ്ക് വെച്ചു
മനസ്സിലെ ഭാരം കുറഞ്ഞതു പോലെ...
ധാന്യങ്ങൾ വിറ്റതിനു ശേഷം മായ പറഞ്ഞു നമ്മുക്ക് ആ പുഴയിൽ ഒന്ന് മുങ്ങി നിവരാം..
ആ തണ്ണുത്ത വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി നിവർന്നപ്പോൾ കുമാരിയുടെ മനസ്സ് ശരിക്കും തണുത്തു ...
ആ വെള്ളം തന്ന ഉന്മേഷത്തിന്റെ മാത്രമല്ല..
എന്തും തുറന്നു പറയാൻ പോന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരി യെ കൂടി സമ്പാദിച്ചു കുമാരിയുടെ യാത്ര മുന്നോട്ട് .... (to be continued)
:clapping::inlove:superrr
 
യാത്രയുടെ മൂന്നാം ദിനം കുമാരി വിഷമത്തിലാണ്...
പക്ഷേ അതിന്റെ കാരണം എന്ത് എന്ന് വ്യക്‌തമാകുന്നില്ല..
തന്റെ കുടുംബത്തെ വിട്ട് വന്നതിന്റെ വിഷമം ആണോ ...
അതോ താൻ മറന്നു എന്ന് വിചാരിച്ച ചിലർ തന്ന സങ്കടകരമായ ഓർമകളാണോ....
അതോ തന്റെ യാത്ര ഭംഗിയായി പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിയുമോ എന്ന പേടിയോ ആകാം.
എന്ത് എന്ന് അറിയാത്ത ഒരു വേദന അവളെ കാർന്നു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു...
കാലുകളിൽ തളർച്ച അനുഭവപ്പെടുന്നു...
ഒന്ന് കരയണം എന്ന് ഉണ്ടെങ്കിലും അതിനും പറ്റാത്ത ഒരു മാനസികാവസ്ഥ....
" എന്തു പറ്റി"
അത് കേട്ടപ്പോൾ കുമാരി ഒന്നു ചുറ്റും നോക്കി...
അതാ തന്റെ അതെ പ്രായo തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ഒരു പെൺ
" ഞാൻ മായ" ആ കുട്ടി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു....
ആ പുഞ്ചിരിയിൽ തന്നെ കുമാരിയ്ക്ക് എന്തേന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി...
പക്ഷേ സ്വന്തം ദുഖങ്ങൾ ആരോടും പറയാൻ താത്പര്യം ഇല്ലാത്ത കുമാരി " ഒന്നും ഇല്ല"
"പിന്നെ വേറുതെ വിഷമിച്ചിരിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് തലയ്ക്കു സുഖമില്ലേ..."
"എന്റെ വിഷമങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ നിനക്ക് ആകുമോ" കുമാരി ദേഷ്യത്തിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു"
ഒരു വലിയ ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് എടുത്ത് നീട്ടി മായ പറഞ്ഞു " ഇത് എനിക്ക് വേണ്ടി കുറച്ച് നേരം പിടിക്കാമോ . ഇത് തറയിൽ വെയ്ക്കരുത് ഇതിൽ കഴുകി ഉണക്കിയ ഭക്ഷ്യധാന്യങ്ങളാണ് ... ഇതിൽ അഴുക്ക് പുരണ്ടാൽ വിറ്റാൽ കിട്ടുന്ന വിലയും കുറയും...
കുറച്ചു നേരം വെച്ചാൽ മതി...
ഞാൻ ഉടനെ വരും"
"ശരി " കുമാരി പറഞ്ഞു
ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് തറയിൽ വയ്ക്കാതെ കുമാരി തന്റെ നിൽപ്പ് തുടങ്ങി..
സമയം കഴിയുന്തോറും മായയെ കാണുന്നില്ല.... മാത്രമല്ല കൈയ്യും തോളും വേദനിക്കാൻ തുടങ്ങി...
വേദന സഹിക്കാൻ പറ്റാതെ കുമാരി ഇരുന്നു പോയി
അപ്പോൾ മായ വന്നു ചോദിച്ചു " എന്തേ ക്ഷീണിച്ചോ"
" എവിടേയായിരുന്നു ഇത്ര നേരം" കുമാരി ദേഷ്യത്തിൽ തന്നെ കറുപടി പറഞ്ഞു..
" ഇതു പോലെയാണ് നമ്മുടെ ദുഖങ്ങളും.. എത്ര നേരം അത് നമ്മുക്ക് ഉള്ളിൽ തന്നെ വയ്ക്കുന്നോ...അത്രയും നമ്മുക്ക് വേദന നൽകുന്നു...
മറിച്ച് അത് മറ്റുള്ളവരോടു കൂടി പകർന്നാൽ മനസ്സിന്റെ വേദന പകുതി കുറയും."
കുമാരി ഒന്ന് ആശ്ചര്യപ്പെട്ടു ..
"ഇനി കാര്യമായിട്ടു പറയാം.." മായ തുടർന്നു " ഈ ഭാണ്ഡ ക്കെട്ട് പുഴയ്ക്കരികിൽ ഉള്ള വിൽപന കേന്ദ്രത്തിൽ എത്തിക്കാൻ ഒന്ന് സഹായിക്കുമോ"
"ശരി " കുമാരി സമ്മതം മൂളി ...
അങ്ങനെ അവർ ആ വലിയ കെട്ടിലുള്ളിലെ ധാന്യങ്ങളെ രണ്ടായി പിരിച്ചു പുഴയ്ക്കരികിലേയ്ക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു...
പോകും വഴി കുമാരി തന്റെ ദുഖം മായയോടു പങ്ക് വെച്ചു
മനസ്സിലെ ഭാരം കുറഞ്ഞതു പോലെ...
ധാന്യങ്ങൾ വിറ്റതിനു ശേഷം മായ പറഞ്ഞു നമ്മുക്ക് ആ പുഴയിൽ ഒന്ന് മുങ്ങി നിവരാം..
ആ തണ്ണുത്ത വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങി നിവർന്നപ്പോൾ കുമാരിയുടെ മനസ്സ് ശരിക്കും തണുത്തു ...
ആ വെള്ളം തന്ന ഉന്മേഷത്തിന്റെ മാത്രമല്ല..
എന്തും തുറന്നു പറയാൻ പോന്ന ഒരു കൂട്ടുകാരി യെ കൂടി സമ്പാദിച്ചു കുമാരിയുടെ യാത്ര മുന്നോട്ട് .... (to be continued)
:heart1::clapping:
 
യാത്രയുടെ നാലാം ദിനം കുമാരി എത്തിപ്പെട്ടത് ആ രാജ്യത്തിലെ ഏറ്റവും സമ്പന്നമായ ഒരു നഗരത്തിലാണ്...
വജ്ര വ്യാപാരത്തിന് പേര് കേട്ട ഒരു നഗരം...
അവിടെ കുമാരി എത്തിയപ്പോൾ കാണുന്നത് ഒരു നാട്ടു കൂട്ടത്തെയാണ് ...
സാധാരണ നഗരങ്ങളിൽ ജനങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ഈ കൂട്ടം ചേരുന്നത്....
കുമാരി ആ കൂട്ടത്തിലേയ്ക്ക് കയറി....
ഒരു പെൺകുട്ടിയേയും ഒരു വൃദ്ധനേയും അവിടെ വിസ്തരിക്കുവാണ്....
കാര്യം എന്നാണ് എന്ന് അറിയുവാൻ കുമാരി കൂട്ടത്തിൽ ഉള്ള ഒരാളോട് ചോദിച്ചു "എന്താ ഇവിടെ ... ഈ കുഞ്ഞിനെ ആ വൃദ്ധൻ എന്തെങ്കിലും മോശം പ്രവർത്തിച്ചോ...."
"അതേ പ്രവർത്തിച്ചു നാട്ടിലെ നിയമങ്ങൾക്കു വിരുദ്ധമായി ഈ കുട്ടിയ്ക്ക് ആ വൃദ്ധൻ വിദ്യ പകർന്നു കൊടുത്തു....അയാൾ ഇവിടുത്തെ ഒരു അധ്യാപകനാണ്...."
" ഏഹ്..." കുമാരി അന്തം വിട്ടിരിക്കുകയാണ്
" ഒരു പെൺ കുട്ടിയ്ക്കു വിദ്യ പകർന്നു കൊടുക്കുന്നത് എങ്ങനെ ഒരു തെറ്റാകും...."
" കാലങ്ങളായുള്ള നിയമങ്ങൾ ആണ് അത് പാലിക്കണ്ടേ"
കുമാരി ശരിക്കും ഞെട്ടി...
തന്റെ രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും സമ്പന്നമായ ഒരു നഗശത്തിൽ നില നിൽക്കുന്ന രീതികൾ ഇപ്രകാരമാണോ...
നാട്ടുക്കൂട്ട പ്രമാണിമാരിൽ ഒരാൾ വിധി പ്രസ്താവിക്കാൻ തുടങ്ങി " നാട്ടിന്റെ തനത് ശൈലികളെ തകർത്ത് എറിയുവാൻ ശ്രമിച്ച ഇയാളെ ഈ നാട്ടിൽ നിന്നും പുറത്താക്കിയിരിക്കുന്നു....
നാടു കടത്തലിന്റെ ഭാഗമായി ഈ നാട്ടിലെ ഒരോ പെൺ കുട്ടികളും കല്ല് എറിഞ്ഞു വേണം ഇയാളെ പുറത്താക്കാൻ"
"നിർത്തു ..." ദേഷ്യം കൊണ്ട് നിലത്തടിച്ച് കുമാരി എഴുന്നേറ്റു...
"ഈ ശിക്ഷ നടത്താൻ തുനിയുന്നവർ ആരായാലും അവർ കാലപുരിയ്ക്കു പോകാൻ തയ്യാറെടുത്തു വേണം വരാൻ"
" ഇത്രയും അഹങ്കാരം പറയാൻ നീയാര്" പ്രമാണിമാർ ചോദിച്ചു
" ഞാൻ നിങ്ങളുടെ എല്ലാം സംരക്ഷകയായ സ്ത്രീ ഈ രാജ്യത്തെ രാജകുമാരി"
ഏവരും എഴുനേറ്റു പ്രമാണിമാരുൾപ്പടെ...
"ഇപ്പോൾ ഈ കാണിക്കുന്ന തോന്നിവാസം ഇവിടെ നിർത്തണം" കുമാരി ആജ്ഞാപിച്ചു....
"കുമാരി നാട്ടിലെ നിയമങ്ങൾ പാലിക്കേണ്ടതല്ലേ..."
" ആരുണ്ടാക്കിയ നിയമം"
" ഇവിടുത്തെ വല്യ പ്രമാണി തന്നെ... അവിടുത്തെ പിതാവ് തന്നെയാണ് അദ്ദേഹത്തിന് ഈ പദവി കൊടുത്തത്...."
" പദവി കൊടുത്തത് എല്ലാവരേയും ഒരേ പോലെ സംരക്ഷിക്കാൻ അല്ലാതെ ഒരു വിഭാഗത്തെ അടിച്ചമർത്താനല്ല... എനിക്ക് ആ വല്യ പ്രമാണി യെ നേരിട്ട് കാണണം..."
അങ്ങനെ കുമാരിയും മറ്റു പ്രമാണി മാരും നാട്ടുകാരും എല്ലാം വല്യ പ്രമാണിയെ കാണാൻ എത്തി"
ഒരു നാൽ കെട്ടിന്റെ മുറ്റത്ത് ഇരിക്കുകയാണ് വല്യ പ്രമാണി .... അകത്ത് അയാളുടെ മാതാവ് വയ്യാതെ കിടപ്പാണ്...
കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു..
"ഈ നാട്ടിൽ കാലങ്ങളായി പറഞ്ഞു പഠിച്ച കാര്യങ്ങളാണ് "
" ഉറച്ചു പോയ കാര്യങ്ങൾ മാറ്റിയെടുക്കണം."
" കുമാരി രാജകുടുംബത്തിലെയാണ് അതിന്റെ ആദരവ് ഞാൻ തരും.
പക്ഷേ ഇത്രയും ജ്ഞാനിയായ എന്നെ ഉപദേശിക്കാൻ ഒരു പെൺ ആയിട്ടില്ല....."
കുമാരി പറഞ്ഞു " എല്ലാ മനുഷ്യരുടേയും മനസ്സ് ഒരു പഴത്തെ പോലെയാണ്.
അതിന്റെ തൊലി നമ്മളുടെ അന്ധ വിശ്വാസങ്ങളും അകത്ത് ഉള്ളത് നമ്മളുടെ ഉൾ മനസ്സാകുന്നു....
പഴകും തോറും തൊലി കറുക്കുകയും ആ പഴം ഭക്ഷികാൻ കഴിയാതെ പോകുന്നു.... .അതു പോലെ തന്നെയാണ് നമ്മൾ മുറുകെ പിടിക്കുന്ന അന്ധ വിശ്വാസങ്ങൾ ... കാല ക്രമേണ അതിന്റെ കറുപ്പ് നമ്മളിൽ ഒലിച്ചിറങ്ങുകയും നമ്മൾ മനുഷ്യർ അല്ലാതെയും ആകുന്നു...
അതിനാൽ ഞാൻ വല്യ പ്രമാണിയേ വെല്ലു വിളിക്കുന്നു. ഞാൻ ചോദിക്കുന്ന രണ്ടു ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം പറയുക....
ഉത്തരം പറഞ്ഞാൽ ഞാനി വിടം വിട്ട് പോകും....
ഇല്ലേങ്കിൽ ഇവിടെ ഞാൻ പറയുന്നത് ആണ് നിയമം"
"ശരി" വല്യ പ്രമാണി പറഞ്ഞു
" ചോദ്യം 1 തന്റെ സ്വന്തം കുഞ്ഞിന്റെ കണ്ണീർ കണ്ട് സ്വന്തം അമ്മ സന്തേഷിക്കുന്നത് എപ്പോൾ"
" എന്ത് വിഢി ചോദ്യമാണ് കണ്ണീർ ഒപ്പുന്നവളാണ് അമ്മ ..... അങ്ങനെ ചിരിക്കുന്നവർ ഭ്രാന്തിയായിരിക്കും"
"ഉത്തരം അറിയില്ലെങ്കിൽ കേട്ടോളു.... സ്വന്തം കുഞ്ഞ് ജനിച്ചാദ്യമായി കരയുമ്പോഴാണ് അമ്മ സന്തോഷിക്കുന്ന എക സമയം"
കേട്ടു നിന്ന ജനക്കൂട്ടം കുമാരിയ്ക്കു വേണ്ടി ആർത്തു വിളിച്ചു..
കുമാരി തുടർന്നു " ചോദ്യം രണ്ട് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ എല്ലാം നമ്മുടെ ഇഷ്ടം നോക്കിയാണ് നമ്മൾ വാങ്ങിക്കുന്നത്....
എന്നാൽ നമ്മുക്ക് ഇഷ്ടമായി ലെങ്കിൽ പോലും തിരിച്ചു കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു സാധനം"
"അങ്ങനെ ഒരു സാധനം ഇല്ല" വല്യ പ്രമാണി പറഞ്ഞു
" ഉത്തരം തെറ്റ്"
"അത് നമ്മുടെ മക്കളാണ്.. വളർന്നു വരുമ്പോൾ ശരിയായിലേങ്കിലും അമ്മയ്ക്ക് ദൈവത്തിനോട് ഒന്ന് തിരിച്ചു എടുക്കാൻ പറയാൻ പറ്റില്ല .. സഹിക്കുക തന്നെ ...
നിങ്ങളുടെ അമ്മ നിങ്ങളേ സഹിച്ചത് പോലെ"
അപ്പോൾ അകത്തു നിന്നു പ്രമാണിയുടെ അമ്മയുടെ ചിരി പുറത്തു നിന്ന എല്ലാവരും കേട്ടു.....
പ്രമാണി നാണം കെട്ടു തോൽവി സമ്മതിച്ചു...
അങ്ങനെ നാലാം ദിനം കുമാരി ഒരു നഗരത്തിലെ മുഴുവൻ ആളുകൾക്കും ഒരു പുതു വഴി തുറന്നു കൊടുത്തു..
(to be continued)
 
യാത്രയുടെ നാലാം ദിനം കുമാരി എത്തിപ്പെട്ടത് ആ രാജ്യത്തിലെ ഏറ്റവും സമ്പന്നമായ ഒരു നഗരത്തിലാണ്...
വജ്ര വ്യാപാരത്തിന് പേര് കേട്ട ഒരു നഗരം...
അവിടെ കുമാരി എത്തിയപ്പോൾ കാണുന്നത് ഒരു നാട്ടു കൂട്ടത്തെയാണ് ...
സാധാരണ നഗരങ്ങളിൽ ജനങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കാൻ വേണ്ടിയാണ് ഈ കൂട്ടം ചേരുന്നത്....
കുമാരി ആ കൂട്ടത്തിലേയ്ക്ക് കയറി....
ഒരു പെൺകുട്ടിയേയും ഒരു വൃദ്ധനേയും അവിടെ വിസ്തരിക്കുവാണ്....
കാര്യം എന്നാണ് എന്ന് അറിയുവാൻ കുമാരി കൂട്ടത്തിൽ ഉള്ള ഒരാളോട് ചോദിച്ചു "എന്താ ഇവിടെ ... ഈ കുഞ്ഞിനെ ആ വൃദ്ധൻ എന്തെങ്കിലും മോശം പ്രവർത്തിച്ചോ...."
"അതേ പ്രവർത്തിച്ചു നാട്ടിലെ നിയമങ്ങൾക്കു വിരുദ്ധമായി ഈ കുട്ടിയ്ക്ക് ആ വൃദ്ധൻ വിദ്യ പകർന്നു കൊടുത്തു....അയാൾ ഇവിടുത്തെ ഒരു അധ്യാപകനാണ്...."
" ഏഹ്..." കുമാരി അന്തം വിട്ടിരിക്കുകയാണ്
" ഒരു പെൺ കുട്ടിയ്ക്കു വിദ്യ പകർന്നു കൊടുക്കുന്നത് എങ്ങനെ ഒരു തെറ്റാകും...."
" കാലങ്ങളായുള്ള നിയമങ്ങൾ ആണ് അത് പാലിക്കണ്ടേ"
കുമാരി ശരിക്കും ഞെട്ടി...
തന്റെ രാജ്യത്തെ ഏറ്റവും സമ്പന്നമായ ഒരു നഗശത്തിൽ നില നിൽക്കുന്ന രീതികൾ ഇപ്രകാരമാണോ...
നാട്ടുക്കൂട്ട പ്രമാണിമാരിൽ ഒരാൾ വിധി പ്രസ്താവിക്കാൻ തുടങ്ങി " നാട്ടിന്റെ തനത് ശൈലികളെ തകർത്ത് എറിയുവാൻ ശ്രമിച്ച ഇയാളെ ഈ നാട്ടിൽ നിന്നും പുറത്താക്കിയിരിക്കുന്നു....
നാടു കടത്തലിന്റെ ഭാഗമായി ഈ നാട്ടിലെ ഒരോ പെൺ കുട്ടികളും കല്ല് എറിഞ്ഞു വേണം ഇയാളെ പുറത്താക്കാൻ"
"നിർത്തു ..." ദേഷ്യം കൊണ്ട് നിലത്തടിച്ച് കുമാരി എഴുന്നേറ്റു...
"ഈ ശിക്ഷ നടത്താൻ തുനിയുന്നവർ ആരായാലും അവർ കാലപുരിയ്ക്കു പോകാൻ തയ്യാറെടുത്തു വേണം വരാൻ"
" ഇത്രയും അഹങ്കാരം പറയാൻ നീയാര്" പ്രമാണിമാർ ചോദിച്ചു
" ഞാൻ നിങ്ങളുടെ എല്ലാം സംരക്ഷകയായ സ്ത്രീ ഈ രാജ്യത്തെ രാജകുമാരി"
ഏവരും എഴുനേറ്റു പ്രമാണിമാരുൾപ്പടെ...
"ഇപ്പോൾ ഈ കാണിക്കുന്ന തോന്നിവാസം ഇവിടെ നിർത്തണം" കുമാരി ആജ്ഞാപിച്ചു....
"കുമാരി നാട്ടിലെ നിയമങ്ങൾ പാലിക്കേണ്ടതല്ലേ..."
" ആരുണ്ടാക്കിയ നിയമം"
" ഇവിടുത്തെ വല്യ പ്രമാണി തന്നെ... അവിടുത്തെ പിതാവ് തന്നെയാണ് അദ്ദേഹത്തിന് ഈ പദവി കൊടുത്തത്...."
" പദവി കൊടുത്തത് എല്ലാവരേയും ഒരേ പോലെ സംരക്ഷിക്കാൻ അല്ലാതെ ഒരു വിഭാഗത്തെ അടിച്ചമർത്താനല്ല... എനിക്ക് ആ വല്യ പ്രമാണി യെ നേരിട്ട് കാണണം..."
അങ്ങനെ കുമാരിയും മറ്റു പ്രമാണി മാരും നാട്ടുകാരും എല്ലാം വല്യ പ്രമാണിയെ കാണാൻ എത്തി"
ഒരു നാൽ കെട്ടിന്റെ മുറ്റത്ത് ഇരിക്കുകയാണ് വല്യ പ്രമാണി .... അകത്ത് അയാളുടെ മാതാവ് വയ്യാതെ കിടപ്പാണ്...
കാര്യങ്ങൾ അറിഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ പറഞ്ഞു..
"ഈ നാട്ടിൽ കാലങ്ങളായി പറഞ്ഞു പഠിച്ച കാര്യങ്ങളാണ് "
" ഉറച്ചു പോയ കാര്യങ്ങൾ മാറ്റിയെടുക്കണം."
" കുമാരി രാജകുടുംബത്തിലെയാണ് അതിന്റെ ആദരവ് ഞാൻ തരും.
പക്ഷേ ഇത്രയും ജ്ഞാനിയായ എന്നെ ഉപദേശിക്കാൻ ഒരു പെൺ ആയിട്ടില്ല....."
കുമാരി പറഞ്ഞു " എല്ലാ മനുഷ്യരുടേയും മനസ്സ് ഒരു പഴത്തെ പോലെയാണ്.
അതിന്റെ തൊലി നമ്മളുടെ അന്ധ വിശ്വാസങ്ങളും അകത്ത് ഉള്ളത് നമ്മളുടെ ഉൾ മനസ്സാകുന്നു....
പഴകും തോറും തൊലി കറുക്കുകയും ആ പഴം ഭക്ഷികാൻ കഴിയാതെ പോകുന്നു.... .അതു പോലെ തന്നെയാണ് നമ്മൾ മുറുകെ പിടിക്കുന്ന അന്ധ വിശ്വാസങ്ങൾ ... കാല ക്രമേണ അതിന്റെ കറുപ്പ് നമ്മളിൽ ഒലിച്ചിറങ്ങുകയും നമ്മൾ മനുഷ്യർ അല്ലാതെയും ആകുന്നു...
അതിനാൽ ഞാൻ വല്യ പ്രമാണിയേ വെല്ലു വിളിക്കുന്നു. ഞാൻ ചോദിക്കുന്ന രണ്ടു ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരം പറയുക....
ഉത്തരം പറഞ്ഞാൽ ഞാനി വിടം വിട്ട് പോകും....
ഇല്ലേങ്കിൽ ഇവിടെ ഞാൻ പറയുന്നത് ആണ് നിയമം"
"ശരി" വല്യ പ്രമാണി പറഞ്ഞു
" ചോദ്യം 1 തന്റെ സ്വന്തം കുഞ്ഞിന്റെ കണ്ണീർ കണ്ട് സ്വന്തം അമ്മ സന്തേഷിക്കുന്നത് എപ്പോൾ"
" എന്ത് വിഢി ചോദ്യമാണ് കണ്ണീർ ഒപ്പുന്നവളാണ് അമ്മ ..... അങ്ങനെ ചിരിക്കുന്നവർ ഭ്രാന്തിയായിരിക്കും"
"ഉത്തരം അറിയില്ലെങ്കിൽ കേട്ടോളു.... സ്വന്തം കുഞ്ഞ് ജനിച്ചാദ്യമായി കരയുമ്പോഴാണ് അമ്മ സന്തോഷിക്കുന്ന എക സമയം"
കേട്ടു നിന്ന ജനക്കൂട്ടം കുമാരിയ്ക്കു വേണ്ടി ആർത്തു വിളിച്ചു..
കുമാരി തുടർന്നു " ചോദ്യം രണ്ട് നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ എല്ലാം നമ്മുടെ ഇഷ്ടം നോക്കിയാണ് നമ്മൾ വാങ്ങിക്കുന്നത്....
എന്നാൽ നമ്മുക്ക് ഇഷ്ടമായി ലെങ്കിൽ പോലും തിരിച്ചു കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു സാധനം"
"അങ്ങനെ ഒരു സാധനം ഇല്ല" വല്യ പ്രമാണി പറഞ്ഞു
" ഉത്തരം തെറ്റ്"
"അത് നമ്മുടെ മക്കളാണ്.. വളർന്നു വരുമ്പോൾ ശരിയായിലേങ്കിലും അമ്മയ്ക്ക് ദൈവത്തിനോട് ഒന്ന് തിരിച്ചു എടുക്കാൻ പറയാൻ പറ്റില്ല .. സഹിക്കുക തന്നെ ...
നിങ്ങളുടെ അമ്മ നിങ്ങളേ സഹിച്ചത് പോലെ"
അപ്പോൾ അകത്തു നിന്നു പ്രമാണിയുടെ അമ്മയുടെ ചിരി പുറത്തു നിന്ന എല്ലാവരും കേട്ടു.....
പ്രമാണി നാണം കെട്ടു തോൽവി സമ്മതിച്ചു...
അങ്ങനെ നാലാം ദിനം കുമാരി ഒരു നഗരത്തിലെ മുഴുവൻ ആളുകൾക്കും ഒരു പുതു വഴി തുറന്നു കൊടുത്തു..
(to be continued)
:clapping::heart1:polichuuuu
 
Top