മഴയെത്തുടർന്ന വെയിലിന്റെ ചൂടിലേക്ക് കടക്കുന്ന ഒരു ഉച്ചക്കഴിഞ്ഞ്. കാറ്റിനോട് കളിക്കുന്ന പഴയ വെയിൽമരം, തീരെ മന്ദമാമസം കൊണ്ട് കടലിന്റെ ഭാവങ്ങൾ പറയുന്ന വഴിയരികിൽ ഒരു അമ്മ, ഗൗരി, മുറ്റത്തിരിക്കുന്നു.
ഗൗരി തനിച്ചാണ്, എന്നാൽ അവളുടെ മനസിൽ ഒരാൾ ജീവിക്കുന്നു - മകൻ, ആരവ്. അഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പാണ് ആരവ് വീടുവിട്ടു പോയത്. കാലഘട്ടം അവളെ വലിച്ചുകീറി, പ്രാർത്ഥനകൾ തെറ്റിയെന്നും മകന് ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തതിലല്ല, മകനുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ കഴിയാതെ പോയതിലാണ് അവളുടെ വേദന.
അവന്റെ പുറപ്പെട്ട ദിവസം കൂടി ഓർക്കുമ്പോൾ, ആരവിന്റെ ഹാസ്യവും വാക്കുകളും മുറ്റത്തുകൂടി മുഴങ്ങിയിരുന്നു. "അമ്മ, ഞാനൊരു ജീവിതം തീർക്കാൻ പോവുകയാണ്. നല്ലൊരു ദിവസം, ഞാൻ തിരിച്ചു വരും," അവൻ പറഞ്ഞത്.
അന്ന് മുതൽ ഈ മുറ്റം ഒരിക്കലും പഴയതായിരുന്നില്ല. ഉച്ചയ്ക്കും രാത്രി മുഴുവൻ ഗൗരി അവന്റെ കാത്തിരിപ്പിലാണ്. എല്ലാ ശബ്ദത്തിലും അവൾ അവന്റെ വരവിന്റെ പ്രതീക്ഷ കാണുന്നു. പകലുകൾ ആകുന്ന രാത്രികൾ അവളെ തളർത്തിയെങ്കിലും അവളുടെ കാത്തിരിപ്പ് ഇല്ലാതായില്ല.
ഒരു രാത്രിയിൽ, പെയ്യുന്ന മഴയിൽ ഒരു മൊബൈൽ ഫോൺ മിന്നിമറയുന്നു. അവളുടെ കൈകുലുക്കത്തോടെയുള്ള ശബ്ദം മിണ്ടുന്നു:
"അമ്മ..."
അവൾ അതിജീവനത്തിന്റെ കണ്ണീർ തുളുമ്പി. "ആരവേ! എവിടെ നീ?"
"അമ്മ, ഞാൻ നിന്നെ കാണാൻ വരാൻ കരുതുന്നു," ശബ്ദം വിങ്ങി നിന്നു.
തുടർന്നും ആ രാത്രിയിൽ ഒരു സന്ദേശമോ വിവരമോ ഇല്ല. നാളുകൾ കഴിഞ്ഞെങ്കിലും ആ അസ്ഥിത്വമില്ലാത്ത ശബ്ദം അവളുടെ മനസ്സിൽ വീണ്ടുവിളിക്കുന്നു. അതൊരു പ്രതീക്ഷ തന്നു, മറ്റൊരു പ്രാർത്ഥനയുടെ തുടക്കമാക്കി.
ഒരിക്കൽ, നിഴൽ പോലെ വീഴുന്ന ഒരു ഉച്ചയിൽ, മുറ്റത്ത് വീണ്ടും ഒരാളുടെ നില്ക്കുന്ന ശബ്ദം. മുഖത്ത് കാലം കോരിയരിഞ്ഞ ആരവിന്റെ രൂപം അവളുടെ കണ്ണുകൾ കണ്ടു.
"അമ്മ, ഞാൻ നിന്നെ തിരികെ കാണാൻ നിന്ന മറുപടിയായിരുന്നു."
ആ രാത്രി പെയ്ത മഴ അവരെ വീണ്ടും ഒത്തു ചേർത്തു. "കാത്തിരിപ്പിൽ ഉള്ള ശക്തി, ആത്മാവിന്റെ തീർച്ചയായോർക്കലാണ്."
ഗൗരി തനിച്ചാണ്, എന്നാൽ അവളുടെ മനസിൽ ഒരാൾ ജീവിക്കുന്നു - മകൻ, ആരവ്. അഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പാണ് ആരവ് വീടുവിട്ടു പോയത്. കാലഘട്ടം അവളെ വലിച്ചുകീറി, പ്രാർത്ഥനകൾ തെറ്റിയെന്നും മകന് ഒന്നും സംഭവിക്കാത്തതിലല്ല, മകനുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ കഴിയാതെ പോയതിലാണ് അവളുടെ വേദന.
അവന്റെ പുറപ്പെട്ട ദിവസം കൂടി ഓർക്കുമ്പോൾ, ആരവിന്റെ ഹാസ്യവും വാക്കുകളും മുറ്റത്തുകൂടി മുഴങ്ങിയിരുന്നു. "അമ്മ, ഞാനൊരു ജീവിതം തീർക്കാൻ പോവുകയാണ്. നല്ലൊരു ദിവസം, ഞാൻ തിരിച്ചു വരും," അവൻ പറഞ്ഞത്.
അന്ന് മുതൽ ഈ മുറ്റം ഒരിക്കലും പഴയതായിരുന്നില്ല. ഉച്ചയ്ക്കും രാത്രി മുഴുവൻ ഗൗരി അവന്റെ കാത്തിരിപ്പിലാണ്. എല്ലാ ശബ്ദത്തിലും അവൾ അവന്റെ വരവിന്റെ പ്രതീക്ഷ കാണുന്നു. പകലുകൾ ആകുന്ന രാത്രികൾ അവളെ തളർത്തിയെങ്കിലും അവളുടെ കാത്തിരിപ്പ് ഇല്ലാതായില്ല.
ഒരു രാത്രിയിൽ, പെയ്യുന്ന മഴയിൽ ഒരു മൊബൈൽ ഫോൺ മിന്നിമറയുന്നു. അവളുടെ കൈകുലുക്കത്തോടെയുള്ള ശബ്ദം മിണ്ടുന്നു:
"അമ്മ..."
അവൾ അതിജീവനത്തിന്റെ കണ്ണീർ തുളുമ്പി. "ആരവേ! എവിടെ നീ?"
"അമ്മ, ഞാൻ നിന്നെ കാണാൻ വരാൻ കരുതുന്നു," ശബ്ദം വിങ്ങി നിന്നു.
തുടർന്നും ആ രാത്രിയിൽ ഒരു സന്ദേശമോ വിവരമോ ഇല്ല. നാളുകൾ കഴിഞ്ഞെങ്കിലും ആ അസ്ഥിത്വമില്ലാത്ത ശബ്ദം അവളുടെ മനസ്സിൽ വീണ്ടുവിളിക്കുന്നു. അതൊരു പ്രതീക്ഷ തന്നു, മറ്റൊരു പ്രാർത്ഥനയുടെ തുടക്കമാക്കി.
ഒരിക്കൽ, നിഴൽ പോലെ വീഴുന്ന ഒരു ഉച്ചയിൽ, മുറ്റത്ത് വീണ്ടും ഒരാളുടെ നില്ക്കുന്ന ശബ്ദം. മുഖത്ത് കാലം കോരിയരിഞ്ഞ ആരവിന്റെ രൂപം അവളുടെ കണ്ണുകൾ കണ്ടു.
"അമ്മ, ഞാൻ നിന്നെ തിരികെ കാണാൻ നിന്ന മറുപടിയായിരുന്നു."
ആ രാത്രി പെയ്ത മഴ അവരെ വീണ്ടും ഒത്തു ചേർത്തു. "കാത്തിരിപ്പിൽ ഉള്ള ശക്തി, ആത്മാവിന്റെ തീർച്ചയായോർക്കലാണ്."