മഴ എപ്പോഴും പ്രത്യേകതയുള്ളതാണ്. . അതിനുള്ളിൽ ഒരു നൊസ്റ്റാൾജിയയുണ്ട്, ഒരു സ്പർശം ഉണർത്തുന്ന തണുപ്പ്. പക്ഷേ, എന്റെ മഴയെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ അവളെക്കുറിച്ചാണ്.
അവളെ ഞാൻ ആദ്യമായി കണ്ടത് ഒരു മഴക്കാല സായാഹ്നത്തിൽ, ഒരൊറ്റ കുടയുടെ കീഴിൽ. അന്നു നഗരത്തിൽ പെയ്തിരുന്ന മഴ കനത്തതായിരുന്നു. ആളുകൾ ഒളിച്ചുനില്ക്കവേ, അവൾ ആകാശത്തേക്ക് കൈ നീട്ടിയിരുന്നു, ഒരു കുഞ്ഞ് കുട്ടിയെപ്പോലെ.
"നിനക്ക് മഴ ഇഷ്ടമാണോ?" ഞാൻ അപ്രതീക്ഷിതമായി ചോദിച്ചു.
അവൾ ഞെട്ടി നോക്കി, പിന്നെ ചിരിച്ചു. "മഴ ഇഷ്ടമല്ലാത്തവർ ഉണ്ടോ?"
"അതെ, ഞാൻ."
"അവരാണോ ശരിക്കും മഴയെ അറിയാത്തവർ?" അവളുടെ ചിരിയിലൊരു കളി നിറഞ്ഞു.
അവളുടെ ചിരി ഒരു പകർന്നുപിടിക്കാവുന്ന മാധുര്യം കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനു മുൻപ് ഞാൻ ഒരിക്കലും മഴയേ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. പക്ഷേ അന്ന്, ഒരു അതിശയകരമായ അനുഭവമായി അത് മാറി.
മഴ കനത്തു. എന്റെ കുട്ടിക്കാലം മുതൽ, ഞാൻ എല്ലായ്പ്പോഴും മഴയിൽ നിന്നു മാറിനിൽക്കുകയായിരുന്നു. പക്ഷേ അവൾ, ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ മഴയിൽ ചിരിച്ചാടി, നനഞ്ഞു.
"വന്നിട്ട് നോക്കൂ," അവൾ കൈ നീട്ടി.
"നനയും," ഞാൻ പറഞ്ഞു.
"അത് തന്നെയല്ലേ സുഖം?" അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ വെളിച്ചം.
എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി, ഞാൻ ആദ്യമായി ഒരു പേടിയില്ലാതെ മഴയിലേക്ക് ഒരു കാൽ നീട്ടി. കുളിരണിഞ്ഞ മഴത്തുള്ളികൾ ചൂടൻ തൊട്ടു.
അവളും അടുത്തു വന്നു. "ഇപ്പോൾ എങ്ങനെ തോന്നുന്നു?"
"ഞാൻ ഒരിക്കലും ഈ വികാരം അനുഭവിച്ചിട്ടില്ല."
അവൾ കൈവിട്ട് അകന്നു. ഒരു ചിരിക്കൊണ്ടു, അവൾ കനത്ത മഴയിലേക്ക് ഓടി. ഞാൻ അവളെ നോക്കി നിന്നു. ഒരു നിമിഷം. പിന്നെ, ഞാൻ അവളോടൊപ്പം ഓടി.
മഴ മാറിയപ്പോൾ, അവളെ ഞാൻ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. അവളും അടുക്കി, ചിതറിയ മുടി പൊക്കിയതിനിടയിൽ കാതലോടു ചൊല്ലി: "നീ ഇനി മഴയെ ഇഷ്ടപ്പെടുമോ?"
ഞാൻ ചിരിച്ചു. "നീ കൂടെ ഉണ്ടെങ്കിൽ, എപ്പോഴും."
അവളെ ഞാൻ ആദ്യമായി കണ്ടത് ഒരു മഴക്കാല സായാഹ്നത്തിൽ, ഒരൊറ്റ കുടയുടെ കീഴിൽ. അന്നു നഗരത്തിൽ പെയ്തിരുന്ന മഴ കനത്തതായിരുന്നു. ആളുകൾ ഒളിച്ചുനില്ക്കവേ, അവൾ ആകാശത്തേക്ക് കൈ നീട്ടിയിരുന്നു, ഒരു കുഞ്ഞ് കുട്ടിയെപ്പോലെ.
"നിനക്ക് മഴ ഇഷ്ടമാണോ?" ഞാൻ അപ്രതീക്ഷിതമായി ചോദിച്ചു.
അവൾ ഞെട്ടി നോക്കി, പിന്നെ ചിരിച്ചു. "മഴ ഇഷ്ടമല്ലാത്തവർ ഉണ്ടോ?"
"അതെ, ഞാൻ."
"അവരാണോ ശരിക്കും മഴയെ അറിയാത്തവർ?" അവളുടെ ചിരിയിലൊരു കളി നിറഞ്ഞു.
അവളുടെ ചിരി ഒരു പകർന്നുപിടിക്കാവുന്ന മാധുര്യം കൊണ്ടിരുന്നു. അതിനു മുൻപ് ഞാൻ ഒരിക്കലും മഴയേ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. പക്ഷേ അന്ന്, ഒരു അതിശയകരമായ അനുഭവമായി അത് മാറി.
മഴ കനത്തു. എന്റെ കുട്ടിക്കാലം മുതൽ, ഞാൻ എല്ലായ്പ്പോഴും മഴയിൽ നിന്നു മാറിനിൽക്കുകയായിരുന്നു. പക്ഷേ അവൾ, ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ മഴയിൽ ചിരിച്ചാടി, നനഞ്ഞു.
"വന്നിട്ട് നോക്കൂ," അവൾ കൈ നീട്ടി.
"നനയും," ഞാൻ പറഞ്ഞു.
"അത് തന്നെയല്ലേ സുഖം?" അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ വെളിച്ചം.
എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി, ഞാൻ ആദ്യമായി ഒരു പേടിയില്ലാതെ മഴയിലേക്ക് ഒരു കാൽ നീട്ടി. കുളിരണിഞ്ഞ മഴത്തുള്ളികൾ ചൂടൻ തൊട്ടു.
അവളും അടുത്തു വന്നു. "ഇപ്പോൾ എങ്ങനെ തോന്നുന്നു?"
"ഞാൻ ഒരിക്കലും ഈ വികാരം അനുഭവിച്ചിട്ടില്ല."
അവൾ കൈവിട്ട് അകന്നു. ഒരു ചിരിക്കൊണ്ടു, അവൾ കനത്ത മഴയിലേക്ക് ഓടി. ഞാൻ അവളെ നോക്കി നിന്നു. ഒരു നിമിഷം. പിന്നെ, ഞാൻ അവളോടൊപ്പം ഓടി.
മഴ മാറിയപ്പോൾ, അവളെ ഞാൻ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. അവളും അടുക്കി, ചിതറിയ മുടി പൊക്കിയതിനിടയിൽ കാതലോടു ചൊല്ലി: "നീ ഇനി മഴയെ ഇഷ്ടപ്പെടുമോ?"
ഞാൻ ചിരിച്ചു. "നീ കൂടെ ഉണ്ടെങ്കിൽ, എപ്പോഴും."
